جمع آوری برنامه های جمع آوری

یک فرآیند که مرحله به مرحله و بصورت مستمر برای ارتقاء سلامت و توسعه تاب آوری به پیش میرود در نهایت موفق تر از تحت فشار قرار گرفتن و دستپاچگی است.

به نظر میرسد آسیب دیدگان اجتماعی و یا حتی بیماران در دامان خانواده و در بستر جامعه بهبودی و ارتقای سلامت بهتری را تجربه و خواهند آموخت و در همین شرایط است که مسیر جامعه پذیری مجدد را بهتر طی خواهند کرد.

برخوردهای ضربتی، تعجیل و دوره های کوتاه مدت زمانی ظرفیت ایجاد تاب آوری ندارد و برای فرهنگی که عطش تغییرات یک شبه و فوری را جستجو میکند تاب آوری انتخاب مناسبی نیست. تاب آوری آموختنی است و آموزش با تغییرات تدریجی همراه است و مستلزم صرف زمان است.

اعمالِ تغییراتِ تدریجیِ مبتنی بر فعالیت های اجتماع محور که برای توسعه پیشگیری و ارتقای سلامت اجتماعی به پیش می رود در نهایت موفق تر از شتابزدگی و برخورد های ضربتی است.

در هر اجتماعی حوزه هایی وجود دارد که در آن تاب آوری بالایی وجود دارد و بالطبع زمینه هایی هم هست که در آن تاب آوری بایستی تقویت شود. به هر دو شکل نکته حائز اهمیت این است که آسیب ها و مسائل اجتماعی خاصی وجود دارند که با یکدیگر در ارتباط  هستند و به همین دلیل ساده است که دیدمان و گفتمانی کل نگر را توصیه و ترویج میکنیم با این حال همیشه مداخلات و توانمندسازی در اجزا قابل مدیریت خود را نمایان ساخته و مساله گشایی میکند. تاب آوری ثمره فرآیندهای طولانی مدت است.

اغلب از تاب آوری نمیتوان به عنوان یک صفت که اجتماعی از آن برخوردار هست یا نیست نام برد، هر فرد، خانواده و اجتماعی دارای نشانه هایی از تاب آوری است  که متأسفانه گاهی ممکن است نادیده گرفته شود که این خود پیامد عدم آشنایی کافی با تاب آوری است.

تاب آوری فرآیندی طولانی و آموختنی است، فوری و سریع و کامل خواستن آفتِ اصلیِ برنامه های پیشگیرانه است و با روح آموزش و توانمندسازی در مناقات است. نکته مهم این است که شرایط سخت به خودی خود تعیین کننده بدکارکردی و رفتارهای ناسالم نیست البته در بدترین حالت میتواند موجب بروز پیامدهای ناخوشایندی شود که به مرور زمان بهتر و بهتر خواهد شد.

دکتر محمدرضا مقدسی | مدرس و پژوهشگر تاب آوری
پایگاه اطلاع رسانی مددکاران اجتماعی ایران